Simtopia.pl

Witajcie, moi drodzy. Jeszcze dwa dni temu nawet przez myśl mi nie przeszło, że będę jakowąś historyjkę obrazkową tworzyć. Ale po kolei, wybudowałam dwór wampirów do naszego nowego forumowego Windenburga, wrzuciłam go do Galerii i w ramach dalszej zabawy z projektem postanowiłam stworzyć/wybrać Sima, który by w nim zamieszkał. Z początku miał to być Lestat de Lioncourt, ale potem doszłam do wniosku, że lepsza będzie wampirzyca. I wtedy przypomniałam sobie, że długo przed wakacjami zrobiłam dwie Simki, które umieściłam z Vitalijem w jednym domku w Sielankowie. A potem obserwowałam, co się stanie. Jedna z owych wampirzyc była przeze mnie wypieszczona, wypracowana i wychuchana, druga zrobiona w naprędce...

I o dziwo, mojemu krwiopijcy spodobała się ta "byle jaka" i nawiązał z nią relacje romantyczne. Stwierdziłam więc, że trochę ją dopracuję i dam do Nowego Windenburga. Dopracowanie polegało na dobraniu bardziej wypasionych łachów oraz pobawieniu się z fryzurami, makijażem, paznokciami, itepe... Poza tym, zmieniłam Simce jedną cechę charakteru na inną i uznałam, że jeśli chodzi o wizerunek zewnętrzny - jest dobrze. Lepiej nie zrobię, bo nie umiem. I wtedy przyszło mi do głowy, by wampirzyca zamieszkała w dworku z kimś jeszcze. Ale z kim? Początkowo myślałam o jakichś służkach-podnóżkach i różnych wampirzych dziwadłach niższej rangi, ale chwilę potem wpadłam na pomysł, że to będzie... syn-nastolatek.

Po zrobieniu chłopaka i zawirowaniach w CAS, gdzie mężczyźni mieli na klatach te pomarańczowo-różowe, niezdejmowalne, biustonosze EA - postanowiłam przetestować nową rodzinkę. (Za błąd odpowiedzialny był Wicked - sprawa już naprawiona). Otworzyłam nową grę i do jednego domku wrzuciłam Vitalija, nową wampirzycę i syna-nastolatka. Puściłam myszkę i przyglądałam się akcji... a w międzyczasie przyszedł pomysł na komiks, który poniżej prezentuję.

Uprzedzam, to będzie trochę inne niż moje dotychczasowe wypociny, tym razem macie przed sobą... dramę obyczajową. Przy okazji sorry za gołą klatę Vitalija. Podczas testowania błędu ze stanikami, rozbierałam go i ubierałam milion razy, i na koniec... zapomniałam z powrotem założyć mu górnej warstwy przyodziewku...

Ale nie przedłużajmy, do rzeczy:







Drama trzech aktorów, w rolach głównych:



Vivienne Lessen - Wielka Mistrzyni wampirza,

Vincent Lessen - syn Vivienne,

Vitalij Romano - czyli wiadomo, kto... bo to nie pierwsza historyjka z jego udziałem.

Jak widzicie: trzech aktorów i trzy razy "fał-i", czyli "Vi..." Od razu mówię, że żadna symbolika z tego nie wynika...



***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***


***

I to by było na tyle. Już wiecie, kto zamieszka w Windenburgu, w Wampirzym Siedliszczu. Vivienne i jej syn będą jeszcze przez chwilę testowani, trochę podrasuję im charakter, cechy i umiejętności, po czym pewnie gdzieś w przyszłym tygodniu - trafią do Galerii.

Kapitalne prawdziwa drama albo raczej komedio-dramat w którym jeśli dobrze rozumiem syn opowiada znajomemu o swoim ojcu, którego nie poznał nie wiedząc, że właśnie do niego gada Czy faktycznie jest tak jak myślę a jeśli tak to czy owa biedna Lama wie o swojej sytuacji czy tez wystawił(a) się nieświadomie na pośmiewisko za sprawą zainicjowanego przez byłą partnetkę spotkania z synem? Byłoby to ciekawe bo wyjaśniłaby się tajemnica niezwykle tajemniczego Vitalija acz to tylko delsowa teoria. Ps: mam cicha nadzieje na ciąg dalszy
Ps2: Przemyślenia kota są de best

No właśnie - też pomyślałam, że to Vitalij jest tym tkniętym amnezją tatusiem. Ale tatusiowie i w realu bywają tknięci amnezją...
Bardzo fajna historyja, najbardziej spodobała mi się fotka, na której Vivienne omal wzrokiem nie zabija biednego Vitalija.
Ale mi się rymnęło! Nastolatek ma atrybuty na niezłego przystojniaka, spodobał mi się od pierwszego rzutu okiem. Vivienne to trochę na zołzę wychodzi - a przynajmniej charakterną wampirzycę.
Mam nadzieję na ciąg dalszy - i napisz, czy dobrze się z Miszką domyśliliśmy

Pozwolę sobie zacząć od tego, że nowa rodzinka prezentuje się znakomicie. Zarówno mamusia jak i synalek są na tyle wyraziści, że nie da się ich przeoczyć .

Jak już wspomnieli tu moi przedmówcy odniosłam wyrażenie, że coś nie halo jest z tymi mężczyznami. Nie potrafią dodać dwa do dwóch i są jak dzieci we mgle .

Vivien nie mogła synowi powiedzieć, że znalazła go w kapuście, bo dzieciak by nie uwierzył, więc uznała zapewne, że lama - jako zwierzęta łagodne, inteligentne i łatwe do wyszkolenia, lubiące się przytulać - będzie odpowiednim ojcem dla wampira.
Jak dla mnie to mocno naciągana teoria - aż dziw, że syn w nią uwierzył. Ale skoro wampiry "głupotę dziedziczą z ojca na syna" nie ubliżając tu Vitalijowi, to Vivienne wyraźne dała do zrozumienia, że istnieje miedzy nimi "genetyczne" pokrewieństwo
Chłopaczyna przeżyje kolejny szok jak zrozumie, że to spotkanie nie było przypadkowe, a zaginiony tatuś z amnezją właśnie cudownie się odnalazł ... i jest nim nie kto inny jak Vitalij.

Ciekawa jestem jak ułożą się ich wzajemne relacje, bo spotkać syna już prawie dorosłego, to zupełnie inna bajka niż uczestniczyć w jego dorastaniu. Czy uda się im obu odrobić stracony czas i zaufanie .

No tak... SimBoze miał tworcze pomysly i biedna Vivien ma problem z przyznaniem się się, że ocknęla sie pewnego pieknego dnia z synem nastolatkiem u boku.
Kto był jego ojcem, gdzie spedził dzieciństwo i z kim? KIedy ona do cholery go urodziła? I dlaczego ona nic z tego nie pamięta?
Przejrzala liste znajomych w telefonie mając nadzieję ze coś się jej skojarzy - a tam zamiast znajomych same lamy... I jak zgadnąć, która to bezimienna lama była tym tatusiem?
No o bo to przecież nie mógł byc Witalij! Mógł byc?...

Kochani, dziękuję Wam za ciekawe, kreatywne komentarze i ogromną dociekliwość!

I powiem tak, dalszy ciąg pozostawiam Waszym domysłom. Im bardziej pokręcone, tym lepsze! Będą pasowały do wiekopomnego przesłania komiksu!

Osobiście, nie bardzo jestem przekonana do tej opowiastki, gdyż kompletnie nie umiem… w relacje damsko-męskie w historyjach. Dziwne rzeczy mi wychodzą i nie zawsze stosowne (w moim prywatnym odczuciu). Ale z taką świadomością budzę się zwykle po czasie. Cóż, niech sobie to sobie wisi ku przestrodze dla potomnych!

Ośmielę się tylko sprostować jedną rzecz. A mianowicie, proszę nie odmawiać prawa głosu kotu!!!

O czym piszę? O pierwszym komiksowym obrazku… Myśl: „Wampiry płci męskiej są głupie! A głupotę dziedziczą z ojca na syna” należy do kota Lancelota, czającego się w tle, a nie do Vivienne…

Tak, tak… Serio! To było w moim zamyśle, choć zdaję sobie sprawę z tego, że tę kwestię spokojnie można przypisać Vivienne, tym bardziej, że kot jest ledwo widoczny i prawdopodobnie w jego przypadku dymek powinien być bardziej oddalony i mniejszy.